Dialetto: Emilia Romagna
Un silénsi che parla
Silénsi dre a la véja ch'la vén d'indùa 'd paz en ga n'è méja. Silénsi 'd guèra, silénsi ad puvertaa, un silénsi che sbràja dignitaa. Zénta che adès l'an gh'à pù gnent, zénta che e vént pian pian e cùcia vers l'adman, damand na man che sensa tucar, sensa ch' l'às sénta, la cumpàgna un putin ch' l'è dree imparar a star drét, e apèna a caminar.
Na dòna l'às invéja a testa bàsa, un fasulàt in cò, par man ninsun, p'r andar vérs un gnent ch l'è tùtt da arfar e p'r insugnar che dman e riva pròma dla paiura, che végna l'ura che e lavur l'impésa la giurnada e e vod d'un'anma devastada. Un pas dre a cl'àter, i bras lasaa cascar ai fianch, suquan-c astras, menter 'na lùsga un poo sbiadida ch' la par avègh sent an, ma apèna nasuda, adasi la ven zò da che sguard féss: e sul e la suga e pò e sparéss.
|
|
Traduzione in italiano
Un silenzio che parla
Silenzio lungo la via che vien da dove pace non ce n'è. Silenzio di guerra, silenzio di povertà, un silenzio che urla dignità. Gente che ormai non ha più niente, gente che il vento pian piano spinge verso il domani, come le mani che senza farsi sentire, senza toccare, accompagnano un bambino che deve imparare a star dritto, e appena a camminare.
Una donna si avvia a testa china, un fazzoletto al capo, vuota la mano, diretta verso un nulla che è tutto da rifare e per sognare che il domani preceda la paura, che venga l'ora che il lavoro riempia la giornata e l'anima vuota e devastata. Un passo dopo l'altro e quelle braccia abbandonate ai fianchi, qualche straccio, mentre una lacrima sbiadita, che pare aver cent'anni, ma appena nata, adagio scende dallo sguardo fisso: il sole l'asciuga e poi scompare.
|